خدمات پرستاری در منزل

                                     کلیک کنید ⇐   http://www.parastarha.com/

                                                                 44046343

اگر بلع دارو برای بیمار مشکل است و ورود مواد به داخل ریه، باعث سرفه شدید، درد، و گاهی اوقات استفراغ میشود، چگونه با آن سازشگری میکنید؟
معضل خوراندن دارو به بیماران مبتلا به دمانس، با پیشرفت بیماری و تشدید علائم ذهنی و حرکتی آن، بیشتر میشود. برای مقابله با آن، مراقب باید پیوسته آماده تغییر روش و بکار بردن شگرد های نو باشد.
گاهی بیمار باور دارد که بیمار نیست. بعضی اوقات وی در اینکه خودش دارو را مصرف کند و شما دخالتی نکنید پافشاری میکند. گاهی او نمیخواهد یا نمیتواند به دیگران بگوید به کمک نیاز دارد. تنها راه اطمینان از مصرف صحیح دارو، مدیریت وخوراندن آن به بیمار توسط مراقب میباشد.

در تعامل با یکدندگی بیمار در مورد مصرف دارو، بهترین توصیه، داشتن حوصله و پشتکار مداوم است:
باور داشته باشید لجاجت در عدم مصرف دارو به علّت بیماری است.
با خوشرویی با بیمار برخورد کنید و بر مصرف دارو در همان لحظه پافشاری نکنید. در صورت لزوم، کوتاه بیائید و آرام بمانید.
یک خاطره خوب را یادآور شوید و سپس با پرسش های ساده در باره آن، از بیماردر بازگویی آن خاطره یاری بطلبید.
از نوه ها یا کسانی که برای بیمار بسیار عزیزند، برای خوراندن دارو کمک بگیرید.
اگر بیمار به کاری یا چیزی علاقه دارد، مثلاً رفتن به پارک یا خوردن شیرینی بخصوصی، خوردن دارو را با وعده و یا در هنگام انجام آن کار، عملی کنید.
اگر درخوراندن دارو موفق نبودید، بیمار را به حال خود گذاشته وپس از چند لحظه دوباره سعی کنید.
.بیمار توان درک مکالمات را به تدریج از دست میدهد. لذا ممکن است آنچه که میشنود، با آنچه که درک میکند فرق داشته باشد. همچنین بسیاری از آنچه میخواهد بگوید، با آنچه که بر زبان میآورد متفاوت است. او برای درک و فهم مکالمات به زمان بیشتری نیاز دارد.
در زمان خوراندن دارو از کلام ساده و جملات کوتاه استفاده کنید. پس از بیان هر جمله مکث کنید. فرصت بدهید بیمار مطلب را بفهمد و به آن عمل نماید.
قرص را به بیمار نشان دهید و مثلاً بگویید: این داروی فشار خون شماست. کمی مکث کنید. در صورت نیاز جمله را دوباره تکرار کنید.
قرص را جلوتر بیآورید و بگویید: آن را در دهان بگذارید. اندکی مکث کنید. در صورت لزوم جمله را دوباره تکرار کنید.
وقتی که دارو در دهان بیمار قرار گرفت، لیوان آب را جلو بیآورید. کمی مکث کنید. بگویید: با این لیوان آب میل کنید.
اگر بیمار از مصرف دارو سر باز میزند، چند لحظه ساکت در جای خود بایستید. از حالتهای صورت که بیانگر خواهش وتمنّاست استفاده کنید. اغلب بیمار به خواسته ی شما عمل می کند.
اگر درخوراندن دارو موفق نبودید، بیمار را به حال خود گذاشته وپس از چند لحظه دوباره سعی کنید.
با پیشرفت بیماری، عمل بلع مشکلتر میشود. احتمال ورود غذا و مایعات به داخل ریه بیشتر میشود و ممکن است به سرفه زدن، احساس خفگی، حالت تهوع و عفونت ریه بیانجامد.
برای کمک به بلع دارو، از بیمار بخواهید سر خود را کمی به جلو خم کند. این کار سبب می شود که با بسته شدن کانال هوا، مواد غذایی و دارو بداخل کانال غذا هدایت شود.
برای کم کردن خطر ورود مواد به داخل ریه، به جای مصرف مایعات و مواد خشک، از مواد غذایی غلیظ و روان مانند ماست استفاده کنید.
در مراحل پیشرفته تر دمانس، بیمار در بیان افکارخود و درک مکالمات دیگران، سر در گم است. یکدندگی بیمار کمتر شده است ولی مراقب برای خوراندن دارو به او با نگرانی های تازه و سنگین تری روبرو است.
برای خوراندن دارو در این مرحله، عوامل حواس پرتی بیمار را از بین ببرید. کمتر صحبت کنید و به کمک حالت صورت وژست و رفتار، منظور خود را به بیمار بفهمانید. میتوانید به طریق زیر عمل کنید:
تلویزیون و رادیو را خاموش کنید و از آمد و رفت دیگران درزمان خوراندن دارو وهر نوع کار دیگری که موجب حواس پرتی بیمار میشود جلوگیری کنید.
برای کمک به عمل بلع دارو از مواد غذایی نسبتا غلیظ و روان مانند ماست استفاده کنید.
دارو را همراه با یک پیاله ماست نزد بیمار بیاورید. قاشق ماست را که یک عدد قرص داخل آن گذاشته اید جلوی دهان بیماربگیرید. همچنان نزد او بمانید تا بیمار دهانش را باز کند و شما قاشق را در دهان او بگذارید.
اگربیمار دهانش را باز نمیکند، لب او را با قاشق با ملایمت لمس کنید. یا مراقب میتواند با باز کردن دهان و ژست گذاشتن قاشق در دهان خود، عکس العمل باز شدن دهان را در بیمار بوجود بیآورد.
بعضی اوقات، بیمار دهان باز میکند و شما دارو و غذا را در دهان او میگذارید ولی او فراموش میکند یا نمیتواند آنرا ببلعد. شما ممکن است بتوانید با لمس کردن چانه، گلو، و گونه ها، عمل بلع را راه اندازی کنید.
هرگز سعی نکنید به زور و با اهرم کردن قاشق یا هر وسیله دیگر، دهان بیمار را باز کنید. علاوه برایجاد درد و استرس در بیمار، ممکن است به لب و دندان و لثه او صدمه بزنید.
پس از گذاشتن دارو در دهان بیمار، او بعضی اوقات فراموش میکند عمل بلع را انجام دهد. بعضی داروها به سرعت در دهان حل میشوند و ممکن است حالت تهوع در بیمار بوجود بیاورند.
اگر بیمار دارو را در دهان نگاه میدارد، به او یادآوری کنید که عمل بلع را انجام بدهد.
با لمس کردن چانه، گلو، وگونه ها شاید بتوانید عمل بلع را راه اندازی کنید.
برای جلوگیری از فراموش شدن عمل بلع میتوانید یک قاشق بستنی یا جرعه ای آب یا شربت به بیمار بدهید.
اگر دارو در دهان بیمار حل شد و حالت تهوع ایجاد کرد، بیمار را در حالت عمودی نگاه دارید و سر او را کمی به جلو خم کنید. اجازه بدهید در صورت نیاز استفراغ کند. اطمینان حاصل کنید که دهان او کاملاً خالی شده است.
اگر مطمئن هستید که دارو کاملاً از دهان بیماربیرون ریخته شده است، آن وعده دارویی را تکرار کنید.

پودر کردن قرص
با پیشرفت بیماری و در مراحل پایانی، بیمار معمولا اراده ای از خود نشان نمیدهد و کاملاً در اختیار مراقب است. ولی اختلال در امر خودکارعمل بلع و نگرانی از ورود دارو و غذا به ریه او، دشواری بزرگ مراقب در این مرحله به حساب می آید.
در این مرحله، بلع معمولاً با اشکال انجام می شود و بلعیدن قرص برای بیمار، تقریباً غیر ممکن میگردد. شگردهای معدودی برای مقابله با این مشکل وجود دارد:
یکی از راههای مقابله با مشکل بلع، مصرف نوع مایع دارو میباشد. از پزشک بخواهید در صورت وجود دارو بصورت مایع، آن نوع را تجویز کند.
راه دیگر، پودر کردن دارو و مخلوط کردن آن با غذا است. ولی هیچ دارویی را بدون مشورت پزشک پودر نکنید. ممکن است پودر کردن اثر دارو را از بین ببرد، یا با داروهای دیگر تداخل نامناسب بوجود بیاورد، یا در میزان مصرف اختلال ایجاد کند.